Waarom voel ik mij in Frankrijk toch altijd zo op mijn plaats, terwijl de taal niet beheers? Deze gedachte kwam vanmorgen weer bij mij op toen ik een mail ontving uit genoemd land. Elke keer als ik Parijs ben gepasseerd komt er een komt er waarschijnlijk een stofje vrij die mij rust en geluksgevoel boven brengt. Ik vind alles mooi, alles lekker en elk weer geen enkel probleem, regen, wind, zon, kou en warmte deren mij niet. Ik wordt blij van bomen langs de weg, vergezichten of in mijn ogen mooie gevels, kleine stationnetjes of gewoon een wegwijzer bij een kruising.
Ik associeer zelfs het pleintje in ons gehucht met een Frans dorps pleintje. Ik weet ook wel dat met mij miljoenen NL-ers zomers door het land razen, en ik ze altijd probeer te ontlopen in de gedachten dat ik meer geniet dan zij.
Hoe dat nou komt, ik weet het niet, of zou het aan het reisgezelschap liggen?
